dars 8

درس چهل یکم

استفاده از متد drawstring()

برای نمایش یک متن در پنجره اپلت ، از متد drawstring() از کلاس Graphics2D و یا متد مشابه ، در کلاس Graphics استفاده می شود .

عملکرد drawstring() مشابه متد System.out.println() می باشد که اطلاعات را در خروجی استاندارد سیستم نمایش می دهد .

البته پیش از آنکه بتوانید متد drawstring() از کلاس Graphics2D را بکار ببرید ، باید یک شیء Graphics2D داشته باشید که نمایشگر پنجره اپلت باشد .

متد paint() در تمام اپلتها شامل یک شیء Graphics ، به عنوان تنها آرگومان خود ، می باشد . این شیءنمایانگر پنجره اپلت بوده و لذا می تواند برای ایجاد یک شیء Graphics2D که آن نیز مشخص کننده این پنجره اپلت بوده و لذا می تواند برای ایجاد یک شیء Graphics2D که آن نیز مشخص کننده این پنجره باشد ، به کار رود .

و حتما می دانید که از قالب ریزی (casting) برای تبدیل یک شیء Graphics به یک شیء Graphics2D استفاده می کنیم .Graphics2D یک زیر کلاس از Graphics می باشد و این امر استفاده از جمله زیر را ممکن می سازد :



Graphics2D Screen2D=(Graphics2D)Screen;

این جمله یک شیء Graphics به نام Screen را به یک شیء Graphics2D به نام Screen2D تبدیل می کند .

پس از ایجاد یک شیء Graphics2D ، می توانید متد drawstring را برای نمایش متن در ناحیه ای از صفحه که به این شیء مربوط می باشد ، فراخوانی کنید .

سه آرگومان زیر به متد drawstring() فرستاده می شوند :

متنی برای نمایش ، که می تواند از چندین رشته و متغییر که با عملگر + به هم پیوسته اند ، تشکیل شده باشد .
موقعیت x (در سیستم مختصات دو بعدی(x,y)) محلی که رشته در آنجا نمایش داده خواهد شد .
موقعیت y محلی که رشته در آنجا نمایش داده خواهد شد .

درس چهل دوم

استفاده از برچسب جدید<OBJECT>

هنگامی که جاوا معرفی شد ، اپلتها تنها برنامه بودند که می توانستند در یک صفحه وب اجرا شوند ، به همین دلیل، بر چسب <APPLET> به طور خاص برای کار با این برنامه ها به HTML افزوده شد .

امروزه ، انواع مختلفی از برنامه های تعاملی روی وب به وجود آمده اند ، مانند پیتون(Ptyhon) ، کنترلهای ActiveX و اپلتهایNetRexx (bytecode جاوای قابل اجرا که به جای جاوا با زبان NetRexx ایجاد شده است ).

برای رسیدگی به این قبیل برنامه ها و برنامه هایی که در آینده معرفی خواهند شد ، برچسب <object> برای کار با کلیه برنامه های تعاملی و سایر عناصر خارجی که از یک فایل مجزا می توانند در صفحه وب قرار گیرند، بکار می رود. این عناصر نیز مانند اشیاء نرم افزاری ، شیء نامیده می شوند و در واقع دارای معنای مشابهی نیز هستند . برچسب <object> توسط نسخه های 4 و بالاتر NetScapeNavigator و Microsoft Internet Explorer پشتیبانی می شوند .

برچسب <object> دارای شکل کلی زیر است :



<object>

</object>



انتقال از برچسب <APPLET> به برچسب <OBJECT> نیازمند تغییرات زیر است:

به جای <APPLET> باید از برچسب <OBJECT> استفاده شود .
خصوصیت CLASSID باید جانشین خصوصیت CODE شود و متن “java:” باید قبل از نام فایل کلاس اپلت قرار بگیرد .
سایر خصوصیات این برچسبها مانند HEIGHT, CODEBASE, ALIGN و WIDTH یکسان می باشد.


درس چهل سوم

ایجاد اپلتهای ریسمانی

یکی از جنبه های بسیار پیچیده زبان جاوا، توانایی آن در نوشتن برنامه هایی است که می توانند چند وظیفه ای (multitasking) باشند . در جاوا وظایف همزمانی که کامپیوتر به دست می گیرد ، ریسمان (thread) نامیده می شود و کل این فرایند، چند ریسمانی شدن(multithreading) نامیده می شود. استفاده از ریسمانها در متحرک سازی و بسیاری برنامه های دیگر مفید می باشد .

خوب است بدانیم که پارامترها پاسخ اپلت به آرگومانها می باشند ، اطلاعاتی که می توانند هنگام اجرای برنامه ، از یک خط فرمان به آن فرستاده شوند . پارامترها در صفحه وبی که اپلت اجرا می شود ، قرار می گیرند و هنگام شروع اجرای اپلت ، خوانده می شوند .


درس چهل چهارم

فرستادن پارامترها از صفحه وب

یکی از دلایل استفاده از پارامتر در اپلتهای جاوا ، بیزاری و هراس از کامپایل کردن می باشد . پارامترها شما را قادر می سازند که عناصر اپلت را بدون هیچ گونه ویرایش و یا کامپایل کردن مجدد تغییر دهید . آنها همچنین برنامه را بسیار مفیدتر می سازند .

پارامترها در صفحه وبی که شامل اپلت می باشد، ذخیره می شوند. آنها با استفاده از برچسب <PARAM> در HTML و دو خصوصیت آن : NAME و VALUE ، ایجاد می شوند. یک اپلت می تواند می تواند بیش از یک برچسب <PARAM> باشد ، اما همه آنها باید بین دو برچسب <APPLET> و </APPLET> (یا برچسبهای <OBJECT> و </OBJECT> که آنها نیز از پارامترها پشتیبانی می کنند) قرار داشته باشند. مانند مثال زیر:



<APPLET>

<PARAM>

<PARAM>

<PARAM>

</APPLET>



این مثال می تواند برای فرستادن عناوین اخبار به اپلتی که آنها را روی صفحه به حرکت در آورد، به کار رود. تنها روش ایجاد برنامه از این نوع ، استفاده از پارامترها می باشد.

برای نامیدن یک پارامتر ، از خصوصیت NAME استفاده می شود . این خصوصیت را می توان با دادن نام به یک متغیر مقایسه کرد. خصوصیت VALUE مقداری را به پارامتر نامدار تخصیص می دهد .


درس جهل پنجم

دریافت پارامترها در اپلت

برای بازیابی پارامترها از صفحه وب ، ناچارید تغییراتی در برنامه خود اعمال کنید ، در غیر این صورت این پارامترها نادیده گرفته خواهد شد.

متد getParameter() از کلاس JApplet، یک پارامتر را از برچسب <PARAM> موجود روی یک صفحه وب بازیابی می کند . نام پارامتر که توسط خصوصیت NAME در صفحه وب مشخص می شود ، به عنوان آرگومان getParameter() به کار می رود . آنچه در زیر آمده مثالی است از getParameter() در عمل :



String display1= getParameter("Headinel");



متد getParameter() تمامی پارامترها را به شکل رشته باز می گرداند ، لذا در صورت نیاز ناچارید آنها را به انواع دیگر تبدیل کنید .


درس چهل ششم

متوقف ساختن ریسمان

متد stop() ، هرگاه که خروج از صفحه مربوط به اپلت موجب توقف آن گردد ، اجرا می شود و بهترین جا برای متوقف ساختن ریسمان در حال اجرا می باشد .

متد stop() مربوط به اپلت Revolve شامل جملات زیر است :

Public void stop() {

If (runner != null) {

Runner = null;

}

}


درس چهل هفتم

بازیابی و پخش صدا در اپلت

تمام تواناییها صوتی زبان جاوا در کلاسJApplet (کلاس ارشد کلیه اپلتهای جاوا 2) قرار دارد . این امر ممکن است باعث ایجاد این تصور شود که تنها در اپلتها می توان از صدا استفاده کرد ، حال آنکه فایلهای صوتی را می توان در هر برنامه جاوایی باز و پخش کرد .

دو راه برای پخش صدا در یک برنامه وجود دارد : به صورت دفعی و یا درون حلقه تکرار شونده .

صداها باید از فایلهایی خوانده شوند که قالب آنها توسط کلاس JApplet پشتیبانی می شود . جاوا 2 به گونه ای بسط یافته که بتواند با کلیه قالبهای زیر کار کند :

فایلهای AU
فایلهای AIFF
فایلهای WAV
برای ایجاد یک فایل صوتی با یکی از این قالبها ، صدای واقعی توسط کامپیوتر ضبط شده ، سپس به شکلی در می آید که بتواند درون یک فایل ذخیره شود . نام این قالبهای صوتی به عنوان پسوند نام فایل آنها به کار می رود .

جاوا همچنین می تواند با سه قالب فایل صوتی مبتنی بر MIDI ، کار کند : MIDI نوع 0 ، MIDI نوع 1 و RMF . این قالبها صدا را به نتهای موسیقی ، آلات موسیقی و ارتفاع به کار رفته برای ایجاد آنها ، تجزیه می کنند . کامپیوتری که توانایی پخش فایلهای MIDI را داشته باشد ، هنگام مواجهه با این اطلاعات ، قادر به ارائه آنها خواهد بود .